Dom urojonej miłości (Seksorcyzm)

M.
Od miesiąca zaznaję szczęścia pełni
Miłości do Ciebie żadna miara nie zmierzy
Pojmiesz i Ty, więc nie słucham Twych bredni
Moja księżniczka w zamkniętej wieży

K.
Mam ataki paniki słysząc jego kroki
Idzie tu znowu. Brak już łez by płakać
Coraz głośniej rozbrzmiewa głos złowrogi
Bydlaku! Zabij mnie wreszcie! Skończ gadać!

M.
Już idę, Kochanie, okazać uczucie
Mam dla Ciebie kwiaty i pyszną kolację
Nie krzycz. Dla serca mego to ukłucie.
Podaruję również wyjątkową atrakcję

K.
Czuję obrzydzenie do siebie samej
Ten dotyk kleisty. Wymiotuję. Jestem taka brudna
Z każdym dniem posuwa się dalej
Czym zawiniłam, bym była jak szmata, dziwka, kurwa.

M.
Pachniesz cudownie jak kwitnące róże
Najpiękniejsza, dzielmy się naszym życiem
Długą i radosną przyszłość nam wróżę
Obronię Cię nawet gdy zaatakuje zły cień

K.
Nie umiem już płakać, umysł za mnie to robi
Nie umiem już krzyczeć, zardzewiało gardło
Nie mogę się ruszyć, choć cholernie boli.
Jestem szmatą w strzępy z łatwością podartą

M.
Znowu byłaś niegrzeczna, Księżniczko
Twój Rycerz to lubi, więc odpłacę się rozkoszą
Postaraj się by nie było mi przykro
Kiedyś kupię Ci kolię. Gwieździstą, najdroższą

K.
Chciałabym obedrzeć się ze skóry
By nie czuć na sobie jego odcisków
Gdybym mogła, rozbiłabym głowę o mury
Mdleję... Będąc w chorego psa uścisku.

M.
Jesteś taka piękna, ciało jak wyśnione
Ukochana! Uwielbiam się z Tobą kochać
Dziękuję, Boże, za marzenia spełnione.
Przecież było mi dobrze, nie ma co szlochać

K.
Nie rozumiem jak mówi. Sam sobie przeczy
Chłód piwnicy. Nie zniosę go więcej.
Smród jego nasienia węch mój kaleczy
Boże! Błagam! Zabij czym prędzej.

Cz