Jednostajny stukot
zaczyna nadawać rytm
mym myślom rozbieganym
i wbija me oczy
w dal za oknem.
Tam ucieka ma dusza,
lecz ciało zostaje
przykute codziennością.
Tam widzę świat,
a w nim ludzi
spętanych łańcuchami
cywilizacji.
Dlaczego są tacy?
Czy chcą zniewalać
siebie samych?
A co z tymi,
którzy pragną odejść?
Podróż często skłania do refleksji, do spojrzenia na siebie oraz otaczający nas (w tym momencie jakby nieruchomy - to my jesteśmy w drodze, ruchu) świat. Nie zawsze te myśli przynoszą spokój, wręcz przeciwnie. Pragniemy zmiany ... rodzą się myśli, plany. Wielki PLUS.
