ZE SNU W SEN

ZE SNU W SEN


Zaprosiła mnie mgła na spacer łąkami
Namówiła bym przyszedł boso
i poczuł trawy pod stopami
Pokryte posrebrzaną rosą.

Przywitała mnie łąka kwiatami
Ustroiła w zielonkawe szaty
I poszliśmy otuleni mgłami
W nieskończenie cudowne zaświaty.

Zanurzyłam się w zioła pachnące
Zatopiły mnie trawiaste wody
I poczułem serce bijące
Prastarej, zielonej przyrody.

I tak idąc pomiędzy zieloności fale
Zagubiony samochcąc w bezmiar falujący
Zatracony zupełnie w zapomnienia szale
O śmierć się otarłem zupełnie niechcący.

I choć do powrotu mgła wciąż nalegała
Powoli znikając w pulsujących toniach
W szarościach świtu długo jeszcze stała
Trzymając złotą kulę w niesłabnących dłoniach.

O pani coś przybrała zwiewną mgiełki szatę
Czemuś w dziwne światy unieść duszę chciała?
Czy dlatego, żem uznał swe życie za stratę??
Nie znajdując drogi powrotu do ciała?

Tak śniąc uszedłem... w dale.
Ze snu w sen by nie istnieć wcale.

Kenay