siedzę w przyciasnym kącie czekając na melodię starej pozytywki boję się skrzypiących schodów którymi dzień schodzi do piwnic cienie łączą się przybierając kształt fortepianu Mona Lisa wyszła z ram by zagrać sonatę księżycową między zapachem kurzu a sepią fotografii policzek pęcznieje od wilgoci po północy lustra chowają przede mną twarze ten dom nadal pulsuje natchnieniem a świt toczy się iluzją
Nechbet
