pęknięta twarz z malowanej porcelany tak bardzo kruchej (nie)martwych oczu krzyk tłumią odrapane ściany cerowana (nie)droga niewinność rozerwana boleśnie znów podrzynał gardła kwiatom z małego ogrodu jej marzeń przyulicznego leży w ciemnym kącie wyrzucona tak strasznie sama
