kiedy woda spokojnie niezmącona smutkiem nocy patrzyła w twoją twarz dwie bezwstydne, z chłodu drżące dusze jak trzymające się siebie, zimne kamienie wirowały w niewidocznym uścisku choć zanurzone w swoich otchłaniach ciemnych i zimnych, choć tak odległych siebie tak bardzo blisko
