W bezruchu

Dotykiem pragnień swych mnie
odczaruj - tęsknotę wymaż prędko
w bezruchu skamieniałym zostałam
Z zimna drętwieję bez Twego oddechu.

twarz chowam obolałą w grymasie
paranoi swych pociętych udręką.
posągowe plecy pochłoń żarem
bym wreszcie ogniem namiętności
naszej spłonęła...prędko!

stać w miejscu nie zdołam
usta zmęczone obolałą miną
ptakom skrzydeł odebrać się
nie da - więc ratuj szybko
bez wolności latania zginę.

Średnia ocena:

Kategoria: Miłosne

Data dodania 2013-07-30 10:11

Komentarz autora:

Napisz wiadomość

Dodaj do listy znajomych

soella | 2013-08-02 22:59 |

:)

Michal76 | 2013-08-02 21:43 |

Wiersz swoją dynamiką świetnie oddaje niecierpliwość. Pięknie!

soella | 2013-07-30 22:12 |

tęsknota odbiera skrzydłom moc.wolność smakuje już tylko we dwoje...

zrozpaczona | 2013-07-30 21:57 |

Piękny wiersz. Pełen emocji.

Conte | 2013-07-30 21:01 |

hm...co z tej wolności jeśli skrzydeł brak:))

soella | 2013-07-30 13:25 |

dzięki kochana - dokładnie, nie lubię stać w miejscu.Pozdrawiam słonecznie

ewita | 2013-07-30 10:16 |

gorąco i żarliwie...nie znosisz bezruchu...ja też ...pięknie to wyraziłaś pozdrawiam serdecznie w środku lata

Brak komentarzy