Siedzisz na łące przy promiennym słońcu
łudzisz się, że ujrzysz ją kiedyś, w końcu
myślisz wciąż o niej, tęsknisz za nią bardzo
jesteś wciąż smutny, bo wszyscy tobą gardzą
płaczesz bo wiesz, że nie wyrwiesz jej z ramion śmierci
myśl ta nieustannie dziurę w sercu wierci
znowu sobie myślisz ''ja już nigdy nie wstanę..''
Panie Boże, proszę, oddaj moją mamę..
To przykre że ktoś zostaje osierocony przez los który zabiera najcenniejszą rzecz pod słońcem. W każdym wieku boli tak samo utrata bliskich. Śmierć jest jednak pewnego rodzaju wyzwoleniem i choć tak bardzo jej nie chcemy ona musi przyjść teraz lub później ...
