Strach na wróble

Stoi w polu strach na wróble.
Jest ubrany w różne buble.
Spodnie w dziurach, bardzo brzydkie.
Wiatr łaskocze go po łydkach.

On wysoki, kaftan krótki
i rozumek ma malutki.
Ma kapelusz z modrym piórkiem
a krawacik jest ze sznurka.

Groźne miny ciągle stroi
ale nikt się go nie boi.
Mówią wróble: przestań zgrywać,
taki strach, to boki zrywać.

Obrażono jego dumę
więc poruszył swym rozumem
i wymyślił sposób nocą,
pójdę rano kupić procę.

By wystraszyć wróbli trochę
będę strzelał do nich grochem.
Ale dzieci przecież wiedzą,
że wróbelki groch ten zjedzą.