Normalność jest nudna

W tłumie.
Jednostka z tłumu się wyróżniająca.
Najczęściej ,,faszysta''.
Czasem ,,pedał'',czasem ,,satanista jakiś''.
Dość że ktoś zdecydowanie:
Nie do zaakceptowania.
Łatwo im tolerować.
Mniejszości narodowe,
odmienne religie.
Ale kogoś kto się z tłumu wyróżnia.
Chociażby ubiorem.
Już niestety ciężko.

W pewnych kręgach.
Dziwny gość. Mądry,ale nieźle rypnięty.
Za dużo Goethego się naczytał i innych pierdół.
Na mózg mu wali.
Romantyk jebany.

W innych kręgach.
Równy koleś. Ciekawy do gadki.
Szkoda że łeb ma trochę słaby.
A mówią że artyści to tacy mocarze.
A jego coś szybko sieka.
Ale gadkę to ma zajebistą.
I zna się na kobitkach w cholerę.
No w końcu artysta.
I widać że z prawa,nie z lewa.

W samotności i zaciszu swoim.
W prawdzie stojąc przed lustrem.
Człowiek.
Człowiek zmarnowany.
Człowiek co się łamie.
Człowiek poraniony.
Poraniony na duszy.
Poraniony na ciele.
Poraniony na sercu.
Oraz na umyślę.
Materiał do badań.
Badań neurologicznych.
Badań psychiatrycznych.
Narodowiec.
Prześladowany. Oczerniany. Zwalczany.

Muszę chyba w końcu sobie powiedzieć.
No kurwa,rzeczywiście.
Normalnym człowiekiem to ja nie jestem.
Ale po co mi normalność.
Normalność jest nudna.
A że ja mam życie ciekawe,
złamane serce,kolegów oryginalnych i długów drobinkę.
To muszę być nienormalny.
To całkiem logiczne.
A od mojego ubrania.
Trunków które lubię.
Poglądów politycznych oraz filozofii.
Wszyscy razem macie prawo.
Najwyżej się odpierdolić.

Tadeusz_Gustaw