autodiagnoza

zagmatwałam samą siebie
nie znam początku a koniec ulatnia się w sczerniałej szczelinie

poprzez nierozwiązane pytania
niezaznane odpowiedzi zastanawiam się nad puentą

odkrywam dłonie przesuwam palcami po uchu
zdechnięta i bezkresna

tkwię w półciemnocie i własnym rozczarowaniu
oczekuję więcej niż mogę dać
daję mniej niż moje wszystkie zszargane nerwy

Waleriana