Przystanek śmierci

Bezkresna zagubiona powłoka
szlocha na peronie,
oczy
szarość przywdziały
zrzuciły zieleń na podłogę,
rozlało się strumieniem

Biegną brzozy
łamią gałęzie
potracona upada,
czerwienią zalewa skronie
zastygła niczym lawa
nieruchoma,
zasnęła snem niezmąconym

Bielmo nie spadło,
obojętność przeszła obok
szybkim krokiem
jedna z wielu....

Średnia ocena:

Kategoria: Śmierć

Data dodania 2013-11-15 21:06

Komentarz autora:

Napisz wiadomość

Dodaj do listy znajomych

Hania24 | 2013-11-16 18:51 |

śmierć i jej bliskość skłaniają nas do milczenia

kazap57 | 2013-11-16 18:45 |

dotyk smutku - wersy mrożą - pomilczę

supermassive | 2013-11-15 22:12 |

Przeszły mnie ciarki.. jak kruche jest życie,głęboki wiersz..

Ola | 2013-11-15 21:44 |

i wiersz zmusza do refleksji

Hania24 | 2013-11-15 21:21 |

widziała tą śmierć na własne oczy ...smutne

Conte | 2013-11-15 21:19 |

Choć nie jedziemy przez życie na gapę to istnieje zawsze ryzyko ...

Brak komentarzy