Gasnący świat

Szarzeje już od dawna zimna pościel
W ramkach wspólnych zdjęć zgasły nasze oczy
Staliśmy się dla siebie wyklejanką obcych pragnień
Żadne z nas już nie chce być
Katarynką cudzych marzeń

Trzyma mnie przy tobie tylko moja obawa
Że nie znajdę lepszej chwili
Niż ta co mnie otacza

Zasoby sił z każdym dniem w nas słabną tak
Inspiracji żar nie wypełnia już nas

Zamknięci w pozorach chwil
Gdzie tłumi się wewnętrzny krzyk
Nadziei resztka się tli
Ze znajdę jeszcze moc by być
Prawdziwym przy tobie, znieść obawy prawa
Nie szukać innych, lepszych chwil
Niż ta co nas otacza

Do przystani wspólnych dni skieruje nas
Latarnia uczuć
Których nie zatarł czas

pawlikov_hoff