Wciąż jest we mnie
szorstka, zmęczona
zbyt ostrym dłutem wyrzeźbiona
samotna, przetrwała
nie skamieniała…
na złość rozsądkowi
pożera strach i złudzenia
wypija do dna niespełnione marzenia
i szepcze słaniając się, tuż nad ranem
jeszcze dziś, jeszcze raz, wstanę…
Już sama egzystencja wiele od nas wymaga. To ciągła walka, obawa, zmaganie się z trudnościami, ze strachem ... przeplatane krótkimi chwilami, jakże cennego spokoju i radości. Brawo!
