''Słowo'' o Poezji

Nie nazywaj Poezją
kilka słów zebranych
na papier wrzuconych
tak nieociosanych
jak drewno w kominku
w zimną noc grudniową
dziecko biegające
z podniesioną głową

Swe myśli nieuchwytne
co jak oka mgnienie
w przestrzeni umysłu
kładące się cieniem
rozjaśnij potęgą
Pragnienia i Woli
aż dusza rozbłyśnie
aż serce pozwoli

wyśpiewać tę melodię
nikomu nieznaną
przedstawić ją światu
jako Ukochaną
jak serca i ciała
i duszy spełnienie
odkryte najszczersze
najgłębsze Pragnienie

które to nie zniewala
nie popycha w pychę
ważnych spraw tykając
pomija te liche...
Mądrość zaślubiona
Prawdzie i Czystości
upojona winem
życia i młodości

Poezja to istnienie
najprawdziwsze z Marzeń
zrodzona by tworzyć
esencja wydarzeń
co w zwyczajnym życiu
ludzi się nie zdarza
w niej wszystko jest nowe
nic się nie powtarza

i nie ma chwili pustej
nie ma zmarnowanej
ani takiej smutnej
ani nie kochanej
Nawet kiedy płacze
gdy w cierpienia mękach
krzyczy i zawodzi
i jęczy i stęka

Pozostaje wciąż SOBĄ
słów tajemnym wdziękiem
prawdziwym i szczerym
Duszy tchnienia jękiem
miłosnym zachwytem
brzmieniem chóru czystym
niebiańskim błękitem
strumieniem przejrzystym

Zanim więc Przyjacielu
pierwszy wiersz napiszesz
słowa w papier wciśniesz
myśl swą rozkołyszesz
zagłębij się w ciszę
w ciche serca drganie
tam znajdziesz Poezję
tam jest JEJ mieszkanie

szymek