w nadziei na szczęście pod żaglami naiwności płyniemy po wzburzonych życia oceanach smagani wiatrami fałszu przemoczeni deszczem łez rozbijamy się na skałach i znów z resztek radości łódź kruchą zbudujemy by szukać portu cichego pokonując kolejne sztormy stwierdzamy z rozpaczą że lądu nie widać żadnego
skala
