sen o śmierci

w białym kirze
stanęła w drzwiach
a w oczach miała
łzy ból i strach

chłodem powiało
cisza nastała
ona paluchem
na mnie wskazała

już podejść miała
brać mnie w ramiona
ja myślę sobie
dusza stracona

wtem nagle w okno
słońce zapuka
ze snu się zbudziłem
zniknęła starucha

spoglądam z trwogą
raz jeszcze dokoła
sam jestem w pokoju
a życie mnie woła

skala