złudzenia

uciekam
przed światem i tobą
po krawędzi urwiska
księżyca krateru
nicości
pocałunkiem wieczności
naznaczony

nie mów
niech cisza nas ogarnie
absolut
kosmiczna głębia

nie mów ! nie ...

nie płacz
to było tak dawno temu
miliardy lat
wczorajszego dnia
straconego na codzienności
zagubionej w litanii skarg
powtarzanej
wciąż i wciąż nikomu
zatykając własne uszy

nie mów ! nie ...

nie wspominaj
zamieć pod dywan te urywki
skrawki świadomości
piasek plaży
podmywany falami morza
już nie ma
mew i tego słońca

czy chcesz ? czy chcesz odzyskać ...

stracone złudzenia miłości ?
coś czego nie było ...

proszę
nie każ mi spaść

proszę ...

Adamo70