dum spiro spero

wszystko czego dotknę inną ma strukturę
inną barwę i własną ciepłotę
wspinając się niespiesznie pod górę
oglądam pejzaż przed horyzontem

poznaję siebie i siebie odkrywam
zachwycam się nowym a chwilami boję
za dnia ćmą a nocą motylem bywam
wiatrem poruszam zmienne nastroje

bezbarwna byle w oczy się nie rzucać
byle patrzeć śmiało mimo tylu oczu
spokojne powietrze wciągać w płuca
zanim myśl natrętna znów zadygocze

póki żyję wierzę że kiedyś że w końcu
ćma skrzydła ubierze w tęczę
i jak motyl mieniąc się w słońcu
z ciemnego kąta ku niebu wzlecę

szybcia