Stara Wileńska ulica

Każdą noc, gdy pełnia księżyca
wyłoni swą twarz tajemniczą.
Zmorami napełnia się stara ulica.
Jakieś to dusze, przedziwne oblicza.

Czy czujesz duszę młodej dziewicy?
Wciąż błądzi w podwórku kościelnym.
I klęknewszy przy starej kaplicy
opowiada o żołnierzu dzielnym.

Wciąż czeka, wciąż płacze nocami.
Wciąż woła, szuka swoje kochanie.
Stojąc do ściany przebiera palcami,
i czasem słychać dziewczęce wołanie.

Chłopak nie wrócił, bo zginął na wojnie.
I pochowany pod tą starą kaplicą.
Jego dusza śpi w nocy spokojnie,
dziewczęca zaś brodzi ulicą.

W tym miejscu tragicznie zginęła.
W dół skoczyła z starej dzwonnicy.
Niejedna wiosna minęła
a dusza jej wciąż przy kaplicy.

Czy słyszysz? Ktoś woła ojczyznę?
Czy słyszysz tęsknoty głos drżący?
Czy widzisz tamtego meżczyznę?
Co się za serce trzyma idący.

Powiadają, że poety to zjawa.
Co z ojczyzny był kiedyś wygnany.
Każdej nocy tu się pojawia,
A niekażdemu jeszcze jest znany.

Tylko po śmierci doznał spokoju,
gdy się okazał na znajomej ulicy.
Umarł z tęsknoty w krymskim pokoju
aby powrócić do swej kamiennicy.

I nocą czasem słychać jak szepce,
jak mówi, jak pisze o miłości.
''Miej serce i patrz w serce!''
tak kiedyś pisał w młodości.

''Litwo ojczyzno moja...'' słychać
i głosem płaczącym to powie.
Pierś zapiera, aż trudno oddychać
a on dalej ''...ty jesteś jak zdrowie''

A co tam? Czyje tam dusze?
Niby ich dużo, niby mgła biała.
Stoją cicho, nikogo nie ruszą.
Duszami okryta ulica cała.

Tam na rogu, przy byłej synagodze
Kilka dusz zabłąkanych, nieznanych.
Tak stoją ciągle przy drodze
Chyba to dusze tych rozstrzelanych.

Dalej w parku, siedzą jak zakochani.
Widać młoda dzieczyna, młodzieniec.
Do tej pory nikomu nieznani.
Suknia jej biała, na głowie zaś wieniec.

Zatrzymaj się na chwilę u starej ulicy.
Usłysz te głosy z przeszłości.
Bo w Wilnie przy każdej kamiennicy
jest mała cząstka wieczności....

Polonez