Anathema II

Jego wzrok - jakby nieporuszony - lśnił
Snem niespełnionym. Ryczały demony:
Nie budźcie go! Jest nasz! Tylko nasz!

Biegł prosto w noc. Nienasycony
Pochłaniał odległość. Każdy krok
Przybliżał go do mety. Jednocześnie
Oddalał od rzeczywistości. Na przekór
Przeciwnościom losu które przypadkom
Przeciwstawiały zdarzenia. Amplituda
Upadków i wzlotów. Pożeranie czasu.

Biegł prosto w noc. jego wzrok - jakby nieobecny -
Lśnił pustką krystaliczną. Nie budźcie go!
Krzyczały demony: jest nasz!

Jego oddech wydawał się być ustabilizowanym
Rytmicznym i systematycznym. Z każdą chwilą
Mijającą nieodwołalnie. Jego myśli ulatywały
Bezpowrotnie w przestrzeń. Wyłączona została
Zupełnie analiza zachowań ciała. Zdziwienie
Połączone z zaskoczeniem. Hydraulika łez
Wypływających w sposób niekontrolowany.
Wina i kara. Zwierzęcy instynkt
Przetrwania. Wola istnienia.
Krach zachowań rezolutnych.

Nie budźcie go! Niech biegnie w noc!
Jest nasz! Zupełnie nasz! Wołały demony:
Niech wnika w niego mrok!