Nieprzekręcony klucz
Zostawiony przez życie
Za progiem niewiadome tło
Marzeń rozmytych
Lecz sił brakuje by kontur budzić
Przekroczyć nie chcę
Nie mogę
Czekam gdy zgasną lampy ulic
I mój przedpokój wieczny
Na bok się złożą buty zwiędłe
Czy się pogodzę?
Czas chyba
To nie perwszy próg
Za którym przegrywam
Wersyfikacja ciut zagmatwana, ale w odniesieniu do całości to nie przeszkadza. Bywa, że marzenia zostają gdzieś z boku i usychają, a po pewnym czasie sporo nieotworzonych drzwi się zbiera. Koniec dobitny, wszystko bardzo mocno można odczuć czytając. pozdrawiam
