„I póki śmierć nas nie rozłączy…”

Nie pamiętam kiedy to było.

Czasu się wtedy nie liczyło,
A może cię nawet wcale nigdy nie było.

Mimo wszystko zapomnieć nie mogę,
Myśli te budzą we mnie trwogę.

Na papeterii smutku listy pisałaś,
Wierną miłość w nich obiecywałaś.

Z strzępek papieru szczęście składałaś ,
Swoim a nawet moim imieniem je podpisywałaś.

Dobra być chciałaś,
chociaż próbowałaś.

I póki śmierć nas nie rozłączy…

Tak też myślałem,
Śmierci nie prędko się spodziewałem.

Lecz śmiercią ty się okazałaś,
I o wierną moją miłość się upomniałaś.

Śmierci posłuszny stać się musiałem,
I odszedłem, choć nie bardzo chciałem.

Zły na ciebie nie jestem, chociaż próbowałem.
Więźniem twoim chyba w pewien sposób się stałem,

Bo o miłości twojej nigdy nie zapomniałem.

CrystalViolet