wrócę

pójdę już czas mnie nagli
wrócę jednak
w zwykłej godzinie w mroku
gdy nie będzie głosu ani światła
wrócę by usiąść na progu

zakołaczę tak cicho głucho
bladą i lichą dłonią
w drzwi zamienione w próchno

obudzę wielką wiarę
co żyła za tym progiem
ona dała mi siłę by wytrwać
i pojednać się z Bogiem

w środku ciepłym chlebem
ugości mnie miłość
co uczyła mnie pokory
i czym jest cierpliwość

a gdy będę już na progu
jeszcze raz się odwrócę
nadzieja kroczy ze mną
nie czeka aż wrócę

Średnia ocena:

Kategoria: Inne

Data dodania 2014-07-16 20:05

Komentarz autora:

Napisz wiadomość

Dodaj do listy znajomych

dzido | 2014-07-25 14:46 |

super:)

kazap57 | 2014-07-17 20:39 |

oto prawda w rzeczywistym wymiarze bez zniekształceń

zrozpaczona | 2014-07-17 16:29 |

Piszesz prawdziwie- sercem. Bardzo pięknie.

Conte | 2014-07-16 23:31 |

Taka jest prawda...pięknie o tym piszesz:)

p_s | 2014-07-16 22:20 |

ciepły..i niezwyczajny w swojej prostocie..

Czorcik | 2014-07-16 22:17 |

Urzekła mnie prostota tego wiersza. Ma ciepły klimat. Cieszy mnie, że jest mało przymiotników

Pettrus | 2014-07-16 22:06 |

Bardzo ładny ,ciekawie skomponowany wiersz . Dużo uczucia i myśl nurtująca .

szybcia | 2014-07-16 20:23 |

ładnie:)*

Hemisphere | 2014-07-16 20:14 |

Interesujące...

Brak komentarzy