Czym jest wiersz

Wiersze to moje myśli,
Krwi ludzkiego ciała,
Na duszy karcie napisana ludzka historia uczuć cała,

Wiersz to demoniczny obraz mego ciała,
Pisząc wiersz pisząc słowa te,
Wyrzucam z siebie gromkie słowa te,

Pisząc, wiersz nie zabijam nikogo,
Nikogo nie gwałcę, bo te uczucia zła tu przelewam,
Na tą białą nie zapisaną kartkę wlewam,

W duszy drzemiące cierpienia,
Są jak poetyckiej duszy westchnienia,
Gdzie rymuje się słowo tam powstaje,
życie na nowo,

Wiersze to wyładowań moc,
Wyładowań bólu i rozpaczy,
Piorunów, co to znaczy?

Wiersze to erozyjne słowa,
Które piszą wieszcze,
Ja wam to jeszcze obwieszczę,

Wiersz jak erozja zakleszcza się w człowieku,
Robi spustoszenie w mleku,

Wiersze to śpiew słowika,
Melodie jego słów, są jak,
Wiersz pełen ludzkich głów,

Wiersze to miłość, i smutek,
To co zagościło w naszych sercach i umysłach,

Wiersze to my, nasza dusza,
Wiersze to słowa naszej duszy,
Która czuje ból i radość,
Niepohamowaną zadość!

Pisząc wiersz to tak jakbym uprawiał przemoc przyzwoloną,
Bo nie zabijam, nie ranie, doskonale moje uczucia doskonale,
Wyrzucając je ze mnie na Kartkę tą,

Czy już to pisałem?
A może wyjęknąłeś to ty?
Podczas gdy ktoś w wiersz przelewał swoje łzy,
Jak dzban nie zapełniony ludzkich łez,
O Tym O tym jest Wiersz!

Wiersz się śmieje i płacze,
Tak jak i my cierpi i raduje,
Bo nasz wiersz to tylko my,

Wiersz to zaprzeczenie Tak, Radości,
Wiersz to zaprzeczenie Nie, żałości,

Bo my wiemy że tak bardzo boimy się,
Mówić tego co myślimy,
Co w sercu naszym jest,
I po to jest ten wiersz,
By literka po literce przeliterował,
Naszej duszy sens,


Słowa w wierszu płyną jak wodospady,
Ludzkich myśli z żródła,
Tym żródłem to ludzka dusza doświadczeń,

Nieważne czy ból czy radość,
Słowa wierszem oddadzą co czuje,
Tak kruche ludzkie serce,
Moje i twoje serce!

chłopiec o niebieskich włosach