sen

Babiego lata przędzą
misternie pleciesz sieć
Jak motyle chwytasz
marzenia

W namiętnym tangu
z październikowym wiatrem
tkasz tęczowy kilim
z liści

Ciepłem dłoni
odgarniasz niesforne kosmyki
odsłaniając zwierciadła
duszy

Idziesz krokiem zdobywcy Oskara
Opadają zmęczone
ciężkie jak sztabka ołowiu
powieki

Ostatnim oddechem
szepczesz cicho
kocham

anias