EKSPLOZJA

Drżenie mej duszy zat­liło aksamit
nat­chnienia i ruszyłem niebem ku Nocy,
by kraść gwiez­dne lśnienie.
Z niego począłem le­pić słowa,
których roz­kosz odarła mnie do nagości.
I duch mój, upadły, ub­rał blask bez cienia.
Wzniósł się po­nad łunę po­ran­ka
i wy­kupił wol­ność nim Śmierć wyr­wała je­go tchnienie.
Cicho, niemal szep­tem zat­rze­potał w mo­jej piersi,
tworząc pier­wszą kroplę złota-
mój początek.

Spettro