Meritum

O życie -
święte i przepastne
przestrzenie wielkich oczu
chwilą krótką ze mną splecione
jak marzeniami - dłużej

Chciałem być dla nich władcą gromów
pokarmem nasycenia dozgonnym
rzeką zagłębienia zatracenia i zapomnienia

Nie pozostał mi po nim
żaden ślad

Już słyszę ten śmiech
sunący ku krańcom mojego istnienia
szczęk kraty która jak zwykle
zęby szczerzy w drwinie

Moja dusza jak księżyc  
odbita w jeziorze 
porusza się sennie
i w bezruchu - ginie

W samotnej otchłani
której wrót odważny
ni tchórz nie przekroczy
a jedynie - pogrążony we śnie

p_s