Polak mały

Siedział na trawie polak mały,
Z ust opary mu wylatywały,

Bo jak ma być wielki wijący sie wąż,
Co potyka się wciąż,

To był artysta, śpiewał,
Jak woda czysta,

Narzeka polak mały na los,
A on sam jest osowiały, jak pocięty czarny włos,

Gibając się przy tym,
Małupiatym chwiejnym krokiem,

Siedział i siedział, po rękach czerwony płyn,
A majtki mu w dół, a on sam zgon,

Lubił pić wodę, przepijać sokiem czerwonym,
Otumanił dusze swą, Upił ją, Zgwałcił ją,

Słaby polak mały, przegrał z bólem,
Bo zapić go nie umiał, i sam stał się jak ból,

Mały polak siedział, już nie siedzi,
Niebiescy sąsiedzi zabrali go do swojej izby,
A on krzyczy pizdy! pizdy!