wieczorem 13 grudnia 2014

za oknem ciemno
smutno i wilgotnie
chyłkiem przemykają cienie
auto mruga za zakrętem

w stoczni tylko echa
żyją


po pokoju spaceruje zegar
mierzy głębokość półcieni
i natężenie melancholii
cit cisza w kości gra

nikt nie strzela


uliczna latarnia śni
ubiera topole w srebrne włosy
pewnie będzie maskarada
na tysiąc zgrzytów

gadających głów


w pokoju pomruk burzy
elektryzuje kurz fotografii
zbiera wiadomości
ciurkiem z telewizora

drwi marsz


podpalacze historii
idą zwarci i gotowi
jak zwykle ochoczo
choćby po trupach

do prywaty

topor