Głupota ludzka

Co mam myśleć? Nie wiem sam!
Co mam mówić? Takie tam!

Głupota ludzka jest mądrością, ludzką naiwnością,
Mydełkiem, które myje zakamarki umysłu,
Uczy nas rozmysłu,

Ból i szczęście to nieszczęście,
Zagubionym jak ludzkie Tęczę,

Sznur radości, to tęcza,
Sznur smutku i bólu to tęcza,
Głupotę to tęcza co nas niekiedy wyręcza,

Pokolorowana kolorami ludzkiej duszy,
Raz wesołej a raz cierpiącej katuszy,

Płacze, jak płacze dziecko,
Łzami niewinnymi, takimi słonymi,

Pod czaszą mam mózg, lub siano,
Takie niedoskonałe, czyste siano,

Boli mnie to siano bo płonie,
Dym z niego czarny, bucha jak siwucha,

Zaprzeczenie jest racją, czystą reakcją,
Na swoją nie wiedzę, bezsilność głupoty,

Nie zaprzeczaj, nie skacz do gardeł,
Przyznaj się że jesteś karłem,
W tej chwili w tym momencie,
Mylisz się, jesteś w błędzie,

A ból jest i smutek będzie,
To ludzkie orędzie,
Nigdy tego człowiek się nie pozbędzie,

Bo kto głupi jest, to mądry jest,
Taki jak pies, nie głupszy jest,

chłopiec o niebieskich włosach