usiadła przed starym lustrem tym samym co przed laty wciąż piękna owiana bóstwem lustro nie pamięta daty swą twarz ukryła w bladych dłoniach czas dręczy niezmiennie siwe włosy już ma na skroniach oczy patrzą tak sennie zsunęła się z krzesła niedbale usiadła na zimnej podłodze w odbiciu lustra zastygły żale samotność w ostatniej drodze
Anonimm
