Dom

usiadłem na krześle

kita masująca kostkę
porysowane nogi
kilka ziaren w korytarzu
ojciec nic nie powie

ten liści który spadł mi z głowy
otarł się o ławkę jezioro
potem przesunął się w głąb holu

ten liść w miejscu w którym jemy
pod wielkim żyrandolem
przeskakujący przez kryształ kosmyk włosów

'ciemne źdźbła wystające z podłogi'
o których ojciec mówi ruchliwe jak mrówki

że przygniecione półmiskiem
ojciec w to nie wierzy
opuszcza na dół wielki but
przebija szponem rozhuśtaną deskę

usiadłem

dwa ziarna w korytarzu
dwa kamyki wbite w filar

naostrzone kijki
na poręczy w pantoflu cukiernicy
pod atłasową pościelą zawieszoną wysoko