Z m ę c z e n i e

wyciska piętno
jak rozpalonym żelazem
w biegnącym czasie
bez tchu i wytchnienia

a gdyby tak można było
wysiąść z tego
pędzącego pociągu życia
na peronowej ławce
odpocząć bez pośpiechu
wyłączyć czas
aby i on odpoczął

napić się czarnej kawy
w plastikowym kubku
i odprowadzić wzrokiem
biegnących do pociągu
i piechotą powoli
podążyć w stronę
znikającego pociągu

ale czy tak można…

14.05.2006.

kazap57

Średnia ocena:

Kategoria: Inne

Data dodania 2015-09-03 19:23

Komentarz autora:

Strona glówna

< kazap57 >

< wiersze >

kazap57 | 2015-09-05 17:26 |

aloya - o tak - tylko nas zatrzyma przy sobie - sprawiając nam radość tuląc do siebie - dziękuję że w tak barwny sposób ukazujesz obrazy Swojej wyobraźni - serdeczne dzięki - pozdrawiam

kazap57 | 2015-09-05 17:23 |

p_s - również i ja tak uważam - pozdrawiam

kazap57 | 2015-09-05 17:21 |

Ziela - to prawda - dziękuję - pisze cały czas tak samo - tylko każdy kolejny wiersz na swoje przelanie i sens - a jednym się podoba drugim nie - pozdrawiam

aloya | 2015-09-04 10:00 |

Mozna Karolu , miłość tylko ona potrafi zatrzymać nas w przestrzeni czasu i sprawić ze nasz kwiat życia nie zwiędnie, a pociąg którym jedziemy na stacji poczeka tyle ile zechcemy. Piękny wiersz pobudzający wyobraźnię. Rozmarzyłam się. Pozdrawiam.

p_s | 2015-09-04 03:59 |

można... nieraz nawet trzeba ;-)

Ziela | 2015-09-03 21:34 |

Każdy o tym marzy. Dobrze przedstawiony motyw. Widzę ,że wróciłeś do mistrzowskiej formy. 6

Brak komentarzy