Feniks

Promyczku mój kochany Ja jestem niczym Ikar, Który wie, że jeśli się zbliży to spłonie.

Lecz te płomienie są żalem nieodwzajemnionego uczucia.


Jestem niczym Feniks, Który płonie obracając się w popiół i nicość.


Minie czas długi nim podniosę swe skrzydła I ponownie twarz skieruje do słońca
Zbliżę Się do promieni, które dają ciepło

Ale żądają ofiary największej.

Lecz za każdym razem potrafię odrodzić się silniejszy,

Choć tak samo naiwny

I wierzący w prawdziwe uczucie, Które niczym Feniks
Potrafi odrodzić się z popiołów zgryzoty i zapomnienia.

Potrafi wzbić się

I zbliżyć do promieni które go zabiły.
Tristan350

Tristan350