ŻĄDŁA WIECZNYCH P I Ó R

Połóż ucho skrzydłem amora
nie wszystko zobaczysz
oświecone zboża wrzysz
kłosy w dłoni ....
tak lekke niebo
nałkałem się wiatru ...
stoję na płaskim kamieniu
kontempluje
zadaję pytanie Stwórcy
d l a c z e g o
Są miejsca i kości są gwiazdy
które rano gasną.....
to przerażą i smuci
Oglądasz świat który cię
z w a b i ł owadem
i k u s i ł zły
rorwiń się płątkami usiądz
na grobie..................
skarbeuszem który szedł
przed tobą i świecił
latarnią .....
jak dawne duchy Azji
jak o Troję pytają się
dzieci poetów
nie udawaj masz zielone oczy
o miasto zorzy blask
czy to fata Morgana
co teraz
Mgła ta sama w oczach niebieskich
pieszczę rąk twoich obszary
odkryłęm słowo życie
schodzę w dół
dawno upadłem
jej połówka skargą grzechu
kruszyną ciała
czuję obecność mokre niebo
ty stoisz z żąlem
w sercu .......
myślę Goethe był za smutny
podniecony wyżynami
pioruńami błskawic
teraz się śmiejesz sam
p o p i s a ł e ś się
obłędem astrofizyku
może jesteś w modlitwie
F a u s t a ......
widzę kolory i drzewa skrzypią
na wietrze ....
sięgam kolanami ziemi
tęsknię i wierzę
bośmy razem rośli
wiiecznosć mnie pszeraża
noc kusi wypiększa się
niebo ....
księżyc kiwa ramieniem
O dł€gowłóśi z renesansowym zarostem
widzę z obrazu
jestem w gardle meduzy
grzech nie modny .........
tego nie chcę tego nie
m ó w
Platon w kącie czyta w kącie
podkurczył chude nogi
palec ztrzymał na X ce
różąńca ....
otaczały nas mewey wrzaskiem
a była to podwodna łódż
z dna Atlantydy
My poeci rozmodleni pięknem
staramy się piórem
naucz się wybaczać starcom
pomyśl o tym drzewie
którego ręce opadają
jak ramiona
na wszystko znaczysz apllicco
dajesz krzyżyk złocony
i żądła wiecznych piór
zawsze umiałęś znaleść słowa
to dzięki geniuszowi .......
Obrosłęś kłosem żarnem piasku
co ci się przylepił
do twarzy ci
do muzy pręży się kością
kłamiesz nie umiesz tęsknić
róże kwitną bez Ciebie
Ty chryzantemo ...nie domknięte wieko
coś świta prześwituje
w księżyca blasku....
chodzmy na wiatr k o c h a n y
ty wróć się most zerwany
w A w i o n .....

JAG