Możemy

Możemy spopielić tę naszą przyjaźń
Iskrą grzejącą zziębnięte serca
Możemy w kąt wstawić konwenans,
Naukę, zwyczaje i zdrowy rozsądek

I możemy
Zbliżyć
Gorejącymi palcami podążać po mapie
Rys wydrapanych na zniszczonych plecach
Ku dłoniom twardym jak skorupa ziemska

I dalej, dalej
Nie wiem, co było dalej

Tak, nie mam w sobie poezji
Choć chciałbyś ją ze mnie powoli zdejmować
I ubierać nią myśli
Chwil samotnych

Czy znajdziemy w popiele uchowany żar?
Czy tylko wiatr go rozniesie
W opustoszałe świątynie
Gdzie czynić nim będą znaki na czołach

AngelEole