Krucha dusza

Zanim odejdę, strząśnij pył z powiek.
Pierwszym łykiem powietrza wytrzeźwiej
Pod moim dotykiem zbłąkany.

Zamieniona w szalony deszcz rozpaczy,
Przemilczę twoje próbowanie...
Bo ktoś kiedyś Cie zranił.

Teraz ty stajesz się tym lustrem.
Które trawi ogień niepewności.
Niszczy kruchą dusze nie do ogarnięcia.

A ja?

A ja odejdę.

Rozbijając klosz,
Zbudowany z platonicznej miłości.
Przestane istnieć.

jessika