Mgła wisielców

Mgła wisielców
Oplątała świat w zupełności.
Zwierzęta w nagości
Nie miały śmiałości
Ukazać się żywym.

Zwiadowca fałszywy
Wybrał się na zwiady,
Wyobraźnię poprosił o rady,
Aby wyprostować drut krzywy.

Zabłysnęło słońce migotaniem
Przedsionków nieba,
Ile wiatru trzeba,
By przegnać chmury samotności?

A na wzgórzu słodkich parametrów
Wbito flagę sukcesu pewnego.
Powrót był zwyczajny,
Rumień tęsknienia pojawił się.

A ten, co na rauszu,
Opluł innych z marszu,
A szedł marszem węża,
Raz z prawej, raz z lewej,
To potężnieje, to się zwęża!

Mgła wisielców
Nieco zelżała.
Aż drżała
Osika samotna, niewinna
Z lęków całego otoczenia.

kwaśna