Cień

Usycha gorzki szelest lip
W niepewnym cieniu dróg
Rozlewa motyl białych iskier nić
W zamknięty czasem serca próg

Chodź, gdzie Szopen płacze z drzew
gdzie gwiazd spirale kołują jak sny
Tu zimne echa dni upływają w krew
Wyje wilk Pragnienia zamykany w rym

Cichną złote łanie obłoków, o zachód
Oprze się żal zaszyty milczeniem
Jak wyrwać to ziarno ze strachu
By duszą z sypkich łez nie wzeszło nad ziemię ?

Odpłyną piosenki falujących brzóz
W nich słowa tak przejrzyste i wolne
Wzlecą, wysoko gdzie przez wielki wóz
Srebrny kryształ niósł tysiące twych spojrzeń




Do zakupu tomiku wierszy, zapraszam w linku zamieszczonym poniżej

https:www.sklep.gildia.plliteratura309718-przemyslaw-zackiewicz-pragnienia

Przemek