Przebudzenie

Księżyc ukrył swą twarz
Do okien podchodzi dzień
Na łąkach siada mgła
Kończy się sen

W nurcie splątanych myśli
Idę drogą zasnutą mgłą
Za mną idzie trudna przeszłość
Smutek, łzy i ból

Ty tam- gdzie przystanął czas
Ja tu- gdzie głębia, mielizna
Niemoc, beznadzieja
Ja tu – samotna, Ty tam…..

Smutek ukrywam
W leśnej gęstwinie
Tam skrywane przed światem
Wylewam łzy

Minuty gonią czas
Liczą zmarszczki na mojej twarzy
Nie pozwolą wyleczyć duszy ran
A może jutro będzie- inaczej...

Może jutro usłyszę krzyk ptaków
Może jutro usłyszę szept traw
Może jutro księżyc spuści wzrok
By nie widzieć łez po rozstaniu…

iga

Średnia ocena:

Kategoria: Życie

Data dodania 2016-08-11 15:01

Komentarz autora:

Strona glówna

< iga >

< wiersze >

iga | 2017-02-17 07:45 |

Słowa są tysiące razy powtarzane, ale myśli i uczucia są moje. Dziękuję za komentarze.

duchowny | 2017-02-16 14:55 |

Wiersz bardzo przeciętny, frazy tu użyte są dość często stosowane w innych wierszach, nie ma tu nic co by mogło zaskoczyć czytelnika, ogólnie jest ładnie, ale takich wierszy jest na pęczki, pozdr

iga | 2017-01-24 08:55 |

Może być kalką Nuelu o ile nie dotyczy własnych przeżyć.Nadal uważam że jesteś szczęśliwcem.

Konrad_Drzewiecki | 2017-01-23 21:21 |

Też tak czasem ronię łzy w oddali od reszty. Też idę przez taką mgłę, jeżeli można to nazwać "iściem".

jagoda | 2016-11-03 14:00 |

Wiem jak to jest kiedy samotność zagląda w twarz.Pustkami świeci każdy kąt

jagoda | 2016-10-29 15:17 |

uuel- nie rań uczuć innych. Odrobinę empati. nuel- nie rań uczuć innych. Odrobinę empati

Konrad_Drzewiecki | 2016-08-11 16:20 |

Piękny :)

Brak komentarzy