ściana

tuląc do siebie
je­go ciepłą kurtkę
nie pot­ra­fi odep­rzeć myśli
o opuszczo­nym grobie

duszy
ściśniętej na kil­ku milimetrach
źre­nic o ko­lorze nieubłaga­nego dystansu
stające­go się ko­lorem snu

cze­ka aż u schyłku pew­ne­go dnia
jej twarz choć na chwilę rozjaśni
złota bioluminescencja

w oku anioła
na ścianie
zielo­nej od łez