ze samym sobą
jest nam dobrze
w przeistoczeniu chwili
chyli się nadbanalność oczu
i kwili sens- oczy w pół śnie
życiowe zwątpienie zasypia
i pytam dlaczego nam
osobno razem trzeba odejść
odwlec to co namacalne
chociaż przez poemat spojrzeń
nieustająco odejść
chcę
chociaż w trakcie stworzenia
(nas)
