Doskonała

doskonała
w milczącym niespełnieniu
sarkastycznym śmiechem
zdławiona
swoją marnością
urzeczona

doskonała
w jęczącej bezsilności
pochylona
nad swoją kruchością
nikczemnym spojrzeniem
spoglądam na świat

doskonała
w chmurnym niezaspokojeniu
koniuszkami dłoni
gładzę chropowatość dnia
palcami swymi chwytnymi
próbuję czas zatrzymać

doskonała
w swojej nędzy
świadoma
nieuchronnego chłodu ziemi
modlę się
o sens

Tośka98