AUTOIRONIA CZYLI KILKA STROF O SOBIE

od urodzenia droczyłam się z dobą
– z dnia robiłam noc –
a z nocy – dzień – na przekór
szalona Ewa z nie-mokrą głową
– pełną pomysłów
gdy proszono – śpiewaj lub zatańcz –
z zadartym nosem – odpowiadałam:
mam głos do baletu – a nogi do opery
mój sąd o sobie był szczery

nastolatce los zagrał na nosie
no cóż anioł stróż na moment
bez zezwolenia poszedł na piwo
lub jak kto woli na urlop
i poleciałam z piętra
na – złamanie karku

skorpiony na szczęście potrafią walczyć
i zwyciężyłam – życie
później studiować się zachciało –
do tego psychologię i to dziecięcą
jako zdolna bestia egzaminy zdałam
i co z tego – mądry pan w inspektoracie
powiedział – studiuj dziewczę
– tutaj dodam: dobrze że siedziałam
bo ze śmiechu bym z krzesła spadła –
rolnictwo – ba – ja na mercedesie
za trzodą – dobre –
powiedziałam: nie i basta

zamiast studiować wolałam pomagać takim jak ja
chociaż mawiali – głupia po co ci to?
a po to by zaliczyć miłość – bardzo ciekawą
– schodową – i drugi upadek
kolejną walkę – wygraną zresztą

tak panna Ewa sięgnęła po pióro bo
pisać jej się zachciało
miłości szukałam długo blisko pół wieku
cyrograf podpisałam
prawie dziewięć lat temu w Wielkopolsce
po roku Bóg i ludzie na Śląsku usłyszeli – „i ślubuję ...”

na koniec – powiem szczerze
– jestem zachłanna nie oddam jej nikomu –
walczyć we dwoje o życie i miłość
wspaniałym jest uczuciem
nawet jeśli ból za krtań ściska

Wierzbina