Piąta symfonia

Cofnąłem się skuliłem
w pozycję embrionalną moich praojców
tworzę nicość formę przetrwalnikową
przeciw bezradnej samotności

zburzyłem świątynię pozbyłem
się zabobonów żeby spotkać
prawdziwego boga na pustyni

jesteś fatamorganą rzekł
i stała się pustka wypełniam
ją nic nie znaczącym wierszem
bo nigdy nie byłem wirtuozem słowa

zapach mirry rozdziera nozdrza
wracam
ktoś puka do drzwi wystukując
piątą symfonię Beethovena

duchowny