Schronienie, kokon utkany z doskonałości Pozorna ochrona będąca powodem zazdrości Otula istotę, której cudny świat Przyćmił szczęk otwieranego szkła Wrzucona w gniazdo filistrów Umacnia azyl, głębiej się chowa By ostrzem nienawistnego słowa Nie rozdarli jej maleńkiej duszy Kiedyś dorośnie, stawi im czoła Jako ćma czy motyl piękny Oślepi blaskiem bądź zanurzy w mroczne odmęty
delirium
