Chciałabym móc Cię dziś uściskać
Złożyć najlepsze życzenia
Lecz tego zrobić nie mogę
Bo Ciebie wśród nas już nie ma.
Mogę pójść na Twój grób
Położyć kwiaty
Zapalić znicz
Powiedzieć do siebie pod nosem
Jak smutno mi Tato bez Ciebie żyć.
Posiedzieć trochę na ławce
Wpatrując się w zdjęcie wyryte na kamieniu
Przypomnę sobie na chwilę
Jak cudownie było móc opierać się na Twoim zrozumieniu.
Przez chwilę może popłaczę
Dopuszczając do siebie fakt
Że już Cię nigdy nie zobaczę
Potem wstanę, pomodlę się
Pójdę ze spuszczoną głową przed siebie
I będę dalej odganiać te bolesne myśli
Że teraz czuwasz nade mną gdzieś tam w niebie...
Końcówka, konkretnie ostatni wers. Może ją jeszcze przemyśl, stanowczo coś tam się dzieje z logiką. Całość ładna, spójna, uczuciowa. Taki ojciec to skarb. I w swojej mądrości na pewno i ten trudny temat, kiedyś poruszył w rozmowie z Tobą. Przypomnij sobie może to przyniesie Ci ukojenie.
