Łacina Podwórkowa

Żal mi serce zrzyna
bo ktoś mi napisał pod wierszem
“podwórkowa łacina”
Przypominają mi się czasy, gdy byłem... leszczem.

Mieszkałem wówczas pod mostem, w kartonie,
Ty, który kazałeś mi studiować humanistykę
-przepadnij demonie!
a mogłem uprawiać kulturystykę….

Pierwsze dni pełnego kulturalnego uniesienia
interpretowałem Goethego
byłem wówczas bez pracy
i żyłem z zasiłków od pierwszego do ostatniego.
W McDonaldzie mnie nie przyjęli
bo jak im dogadałem, aż zbaranieli.

Ale u nas to nie były zwykłe uniesienia,
miałem obrazy, widziałem dźwięki,
to nie od poezji, tylko… od palenia!
I tylko marycha. Bogu niech będą Dzięki!

Obrazy to były niezwykłe, bawiłem się z różowym słoniem
Nagle…. stałem się SMOKIEM!
Chciałem wyskoczyć przez okno
Upadek był dla mnie szokiem,
dobrze, że sam skok był iluzją - amokiem.

Piłem i ćpałem wraz z humanistycznymi kolegami
Ja leżałem spity,a oni zaćpani,
dyskutowaliśmy nad fraszkami i trenami
i wszyscy byliśmy zarzygani

Pewnego dnia, się przebudziłem,
kolega wolał Słowackiego, ja Mickiewicza, - wielkiego poetę,
w pijackim amoku go zabiłem,
Zobaczyłem co zrobiłem,
chciałem urwać się od tego życia

Bardzo się tego wstydziłem
Już szykowałem pętlę
prawie się powiesiłem,
nie udało się, już wyciągałem butlę,
bo dlatego że życie było jak kat,
by było romantycznie - chciałem umrzeć jak pewna S. Plath.

I nagle jakby zdarzył się cud,
przecież zapomniałem, że jestem biedakiem,
nie było z butli czuć smród,
bo jak, jak butla była pusta, i leżała pod chlebakiem,

Żeby się zabić - trzeba było na to zarobić….

Poszedłem do pośredniaka
pracy dla siebie szukałem
znalazłem zamiatanie ulicy
i odtąd w bloku zamieszkałem
już stamtąd nie wychodzę
siebie bardzo się wstydzę
i swego humanistycznego żywota
nad wyraz mocno się brzydzę