Człowiek i Wilk

Jak wiele w nas mieści się zawiści
Pomyśleć tylko ile cierpienia
Ile w zdaniach słów nienawiści
Ile nas kolców w język uwiera

Człowiek od wieków człowiekowi wilkiem
A wilk tymczasem nauczył się śpiewać
I wyć z zachwytu lecz gdy trzeba milknie
Człowiek nie milczy woli żal rozsiewać

I usiadł w końcu chłopiec obok wilka
W takiej sytuacji nic już go nie czeka
Zamienili razem może ze słów kilka
Oswoił chłopiec wilka a wilk człowieka.

Bezimienni